حمد و ثنا، مختص خداوندی است که در عین بی نیازی از حمد و ثنای ستایشگرانش، حمد را راهی از راههای اقرار به ذات لاهوتی، بی نیاز، ربوبی و یگانه خویش انتخاب کرده است، خداوند حمد را یکی از اسباب ازدیاد رحمت خویش و مسیری برای جویندگان فضل و رحمتش قرار داده است، و حقیقتی را در نهان الفاظ حمد وثنا مستور داشته است، و آن عبارتست از اینکه در هر حمد و ستایشی که انجام می گیرد – با هر لفظی که باشد و هر چه الفاظ بزرگی باشد – صاحب نعمت حقیقی و اصیل خداوند است و بس.