« به نام آنکه می پرستمش»

می گویند چرا ناامیدی؟ چرا گرفته ای؟ چرا جوی دانشجوئی ات را گم کرده ای؟

چرا گمشده؟ بگذار بگویم ...

یادش به خیر، آن روز که با آرزوهای ریز و درشت در کوله پشتی افکارم، راهی شهر رویاهایم، یعنی دانشگاه شدم.

امیدم تا آسمان بود و قدم هایم محکم بر زمین ...! آمدم. روزهایم شروع شدند ... کتاب ها جلوی چشمانم ورق خوردند و فرمول ها رژه رفتند. هنوز متوجه نبودم، اما ... کم کم پذیرفتم ...

صدای سرفه های علم را که در دانشگاه هایمان پیچیده بود را شنیدم. علمی که یا آن را از بر کرده و در ذهن قفل می زنیم، یا پتک کرده و بر سر دیگران می کوبیم. نمی دانم چرا همیشه برایش امکانات نداریم. اگر هم باشد باید آن قدر دنبالش بدویم که پاهای اهدافمان طاول بزند، آن هم آیا چیزی از آب درآید یا نه؟!

جسارت نمی کنم به آنهایی که اراده ی تار عنکبوت بسته ام را بیدار کردند و به او اجازه قدم زدن دادند. روی سخنم با دیگری هاست ... آخر دانشجویم، به اوقاتم بدهکارم و به عمرم مدیون ...

مگر می شود آینده ی محو را نگران نبود! مگر می شود غصه ی جیب خالی را نخورد؟ مگر می شود حسرت خوش لباسی، در این رنگارنگی چشم ها را نخورد؟ مگر می شود بی خیال آرزوهای صورت سوخته ی پدر و قربان صدقه ی مادر شد؟؟!! مگر می شود بی تفاوت از نگاه معصوم خواهر کوچیکت به خوراکی های این و آن گذشت؟ مگر می شود شب هایی که سرفه های پدرت سکوت نمدار خانه را می شکند، آسوده، همراه خطوط کتاب ها بیدار ماند؟ مگر می شود آن هنگام که دستان کوچک برادرت با دستکش های سوراخ یخ می زند، بر نیمکت نشست و مسئله ها را حل کرد؟ به خدا نمی شود ... . تمرکزت به هم می خورد، درست مثل زمانی که قطرات باران از سقف سوراخ اتاق، داخل تشت سقوط می کنند... .

آن گاه به آنهایی فکر می کنم که آرام نشسته و آرزوهایشان را در آغوش گرفته اند و فکر می کنند، دیگران در آسایشند. من به آنهایی فکر می کنم که شاید روزی چنین بودند، اما اکنون دغدغه هایشان تکیه زدن بر صندلی های کاغذی و شمارش اندوخته هایشان است.

آن گاه که ته جیبم خالی می شود، یاد آنهایی می افتم که حساب هایشان تا خرخره پر است و شاید نیمی یا نه 100/1 (یکصدم) آن برای پاک کردن اشک پدری آبرومند از خجالت خانواده اش کافی است!

می دانم که خدا هم ساکت ننشته است اما ... سنگین است.

سنگین است نگاه آنی که بر صندلی لم داده و طوری وراندازت می کند که انگار وجود نداری!

ای کاش می دانست زمان، پایه های صندلی اش را سست می کند.

سنگین است آن گاه که با پارتی بازی یا همان ویتامین P، حقّت را می مکند. سخت است که آنچنان خود را مشغول جلوه می دهند که گویی میهمان ناخوانده ای و مزاحم، گران است آن گاه که در را می بندند و اوقاتت را زیر عناوین بی ثمر له می کنند.

سخت است وقتی که تو هزینه کپی برگه ای را نداری، آن یکی مدام رنگ ماشین آخرین سیستمش را عوض می کند و از کنارت ویراژ می دهد و رد می شود.

سنگین است، زمانی که پای پول به میان می آید، من فراموش می شم و تنها او و نگاههای آزار دهندة آن یکی است که حکمفرماست.

نمی دانم ... . نمی دانم باز هم می پرسی چرا ناامیدم؟