توی هواپیما نشستن با توی خانه نشستن فرق می کند. توی خانه که هستی همین سرجای خودت هستی، توی هواپیما که هستی سیر می کنی، مشهد و مکه می روی. کسی که به خطرات هواپیما آشنا نیست می آید توی هواپیما می نشیند، می خوابد تا وقتی که هواپیما نشست، بیدار می شود. آن یک حساب دیگر دارد. یکی هست که چند بار سانحة هوایی برایش اتفاق افتاده و در هواپیما برایش مسأله ایجاد شده است، یا موتوری خاموش شده و به یک شکل معجزه آسایی نجات پیدا کرده و می داند که چیز زیادی نیست، اتفاقات می افتد، این فرد در هواپیما چه حالتی دارد؟ از یک سو این هواپیما او را به مکه می‎برد وبه آرزویش می‎رسد، یا به مشهد می برد و دارد به آرزویش می‎رسد، از سوی دیگر این هواپیما چیز مطمئنی نیست، وضع حساب شده‎ای ندارد، حال این هواپیما مطمئن است. هواپیمایی که درجه اطمینان آن پنجاه درصد است و شما در چنین هواپیمایی هستید، چه حالی دارید؟ دلتان می خواهد هر چه زودتر بنشینید. برای سوار شدن به این هواپیما از یک سو دلهره دارید، از یک سو می بینی راه رسیدن به مشهد همین سوار شدن و پریدن است.

دنیا مثل هواپیمایی است که انسان هم ممکن است با آن پرواز کند وبه‎ مقصد برسد، هم ممکن است هواپیما سقوط کند و انسان از بین برود. حیات دنیا یک پرواز بیشتر نیست. یا این پرواز به سلامتی انجام می گیرد یا این پرواز دچار سانحه می شود. اگر انسان با تقوا بود، این پرواز به سلامتی انجام می‎گیرد، اگر انسان تقوایش را از دست داد هواپیمای حیات او دچار سانحه شده است. قرآن می گوید:

«و من یشرک باالله فکانّما خرّ من السماء فتخطفه الطیر او تهوی به الرّیح فی مکان سحیق» [سورة حج، آیه 31]

هر کس مشترک شود، هرکس توحید خودش را از دست بدهد، مثل این است که از آسمان سرنگون شود که یا نصیب پرندگان هوا می شود یا اینکه تند بادی او را به دره‎ای عمیق پرتاب می کند. پس مؤمن تا زنده است، مضطرب و نگران است، آرامش ندارد، خودش را در خطر می بیند، می بیند نفس اماره دارد، این نفس در کالبدش هست. در وجودش هست، در کنارش هست، برای همه هست، در هر لحظه هست. می بیند عبادت که می کند بعدش ممکن است نفس، عجب پیدا کند، علم و تقوای او، خدماتی که می کند بعدش در خطر اینست که مبادا عجب پیدا کند و سقوط کند

 کتاب تمثیلات ج 1- حائری شیرازی